6 Wizyta królewskiej pary rumuńskiej w Warszawie

Teraz mama pracowała dorywczo to w pralni, to w bibliotece. Fale strajków nie ustawały, a przez swoją działalność mama miała zszarganą opinię wśród pracodawców. Jakoś żyliśmy i nigdy nie zamienilibyśmy naszej biedy na szczęście, jakie nam stworzył wojenny wujek. Z biblioteki mama często przynosiła książki, wśród nich znalazły się Śpiewy historyczne Niemcewicza[1]

. Nauczyłam się ich na pamięć. A kiedyś dowiedzieliśmy się o przyjeździe do Warszawy rumuńskiej pary królewskiej[2]. Czyż mogło mnie tam zabraknąć?

Tego dnia z koleżanką Stefcią już z samego rana zniknęłyśmy z domu. Dzielnica, którą miał przejeżdżać królewski orszak, była daleko, nie mogłyśmy się spóźnić. Wcisnęłyśmy się w tłum oczekujących przejazdu zagranicznych gości i polskiego rządu. Ludność Warszawy zawsze lubiła dzieci, toteż udało nam się przecisnąć do przodu i stanąć na krawędzi trotuaru. Policja pilnowała porządku i bezpieczeństwa. Wkrótce nadjechali goście. Nie zwróciłam uwagi na szyk powozów, ale przypominam sobie powóz, którym jechała królewska para. Królowa miała na sobie piękny, gronostajowy płaszcz, a na głowie modny wówczas toczek. Wydała mi się śliczna. Jakiś czas potem ktoś mi powiedział, że król skazał ją na wygnanie z kraju dla kochanki. Byłam na niego oburzona[3].

Wówczas zajęte królową, na króla ledwie spojrzałyśmy i spotkał nas zawód. Myślałyśmy ze Stefcią, że król będzie w koronie, a on miał na głowie cylinder. Widziałyśmy prezydenta Wojciechowskiego, także w cylindrze na głowie, i obwieszonego orderami marszałka Piłsudskiego, bożyszcze ówczesnej Polski. Wiwatowałyśmy razem z innymi na cześć zagranicznych gości i polskich gospodarzy.
– Chciałabyś jechać takim powozem? – zapytałam Stefcię.
– Kto by nie chciał – odrzekła. Zamyśliłam się. Pierwszy raz wspomniałam, że nasz wujek też miał powozy i karety, może nie takie ładne, ale i nie brzydkie, a lokaj i stangret także nosili liberię. Wspomniałam Emilkę, która zamiast pożyczyć bryczkę do ślubu, została odpędzona od pałacu, jak wałęsający się pies.
– A nasz Piłsudski jest ważniejszy od ciotki i on na pewno nie odmówiłby Emilce bryczki – myślałam z dumą, patrząc na postać marszałka. Cóż, wówczas jeszcze mało o nim wiedziałam.

W tym samym roku mój brat został wyrzucony ze szkoły. Naszym katechetą był ks. Kucharewicz – gruby jegomość, siłą podkreślający swą władzę. Żadne z nas nie znosiło przemocy, ale brat był ponadto impulsywny. Incydent miał miejsce podczas lekcji religii. Raz niesforny chłopak za jakiś wybryk podpadł katechecie. Ksiądz swoim zwyczajem uderzył go w głowę, wielkim żelaznym kluczem od drzwi kościelnych. Brat wrzasnął z bólu i na odlew kopnął niespodziewającego się niczego katechetę w nogę butem na drewnianej podeszwie, następnie pchnął go obiema rękami i głową w rozwalisty brzuch. Katecheta potoczył się na ścianę, a Mietek brocząc płynącą z rozciętej głowy krwią pobiegł do domu. Mama była w pracy, więc głową brata zajęły się sąsiadki i gospodyni.