Wanda Górecka

Moje sny-jasnowidzenia (Wanda Górecka)

Wanda Górecka miewała prorocze sny, które spisywała. Dzięki nim m.in. odnalazła brata Mieczysława zaginionego po wojnie. Poniżej zamieszczam wypisy owych snów z jej notatek:

Mogę przytoczyć wiele snów, które były przestrogą, ale dopiero po dokonaniu się wypadku mogłam sobie uzmysłowić, że to było ostrzeżenie poprzedzające wydarzenie.

Zapowiedź przebiegu wojny:

Pamiętny sen miałam w 1938 r. w Baranowiczach. Było już dużo rozmów o wojnie, kończyłam kurs przeciwgazowy na wypadek jej wybuchu. Śni mi się, że stoję na ganku swego domu i widzę na horyzoncie straszne kłębienie się chmur. Co one utworzyły? Pierwsza duża chmura z zachodu tłoczy się na drugą bardzo małą z południa niosącą krzyż. Za tą chmurą małą idą coraz to większe, a na końcu chmur południowych mała chmura tworząca lwa. Ale ten lew wygląda tak jakby jego futro było bardzo poszarpane, zaś chmury wschodnie zastraszająco duże. Kiedy się połączyły z małą chmurą, która niosła krzyż wszystko się razem tak skotłowało, że nie można było nic rozróżnić. Ja stoję na ganku i mówię do męża:
– Zobacz! Zobacz, jaki ten lew poszarpany…

Patriotyzm a dewocja:

W tym samym roku przeniesiono nas do Wilna. Wybuchła wojna. W kolejkach słyszało się różne rozmowy. Ja zawsze, jako zapalona patriotka, gorąco przeciwstawiałam się wszelkim wypowiedziom potępiającym nasz rząd. I mam sen. Jestem w Częstochowie na Jasnej Górze i widzę tłumy ludzi z całej Polski klęczących i modlących się. Wyciągają w górę ręce i o coś proszą. Kiedy spojrzałam w bok zobaczyłam na bardzo ciemnej chmurze czapkę gen. Sikorskiego[4]. Zorientowałam się, że ludzie nie do Boga wyciągają ręce, a do tej czapki. Rozgniewałam się strasznie i ze złością wprost krzyczę do tłumów:

– Kiedy mieliście Polskę toście plwali, a teraz modlicie się do czapki?!

Śmierć siostrzeńców męża:

Zbudziłam się wcześnie rano i widzę, że mąż także nie śpi i pytam dlaczego:
– Jakaś niespokojna była ta noc – mówi.
Opowiedziałam mu swój sen, który mnie zbudził. Śniło mi się, że czytam list, który napisał brat męża, wyraźnie widziałam jego charakter pisma:
„Kochany braciszku – tak go zawsze nazywał – to co mieliśmy najdroższego utraciliśmy…” Dalej nie dokończyłam czytać listu sennego, bo ktoś zastukał do drzwi. Wkrótce potem przyszedł list z powiadomieniem o śmierci dwojga dzieci siostry, zmarłych w ciągu jednego tygodnia na krwawą dezynterię. Dziewczynka miała cztery lata, a chłopiec Edzik półtora.

Zanik wiary męża:

Jestem wierzącą i senne zjawy i widziadła tłumaczę sobie w sposób następujący. Kiedy czegoś bardzo pragnę się dowiedzieć, modlę się zawsze do Ducha Świętego prosząc o uświadomienie mnie w jakiś sposób. Mąż mój nie był przez długi czas u spowiedzi. Okres wojny i wszystkie przeżycia z nią związane osłabiły w nim wiarę w Boga. Prosiłam w jakimś natchnieniu Boga, abym mogła go doprowadzić z powrotem na drogę, z której się oddalał. 

We śnie widzę łąkę, a na niej pełno różnych dołów i chwastów. Na jednym pagórku trzy białe lilie. Potykając się na tych nierównościach dobrnęłam do tego pagórka i zerwałam je, ciesząc się, że będę mogła zanieść je do kościoła.

W tym czasie mąż mój po poważnej sprzeczce chciał mnie przeprosić, co nie odnosiło skutku. Po zastanowieniu się nad snem postawiłam warunek:
– Przebaczę, jeśli pójdziesz do spowiedzi i komunii świętej.
Zgodził się i moje senne lilie zostały zaniesione na ołtarz Boży.

Odnalezienie brata Mieczysława:

W 1947 r. zaczęłam poszukiwać brata. Z powodu powikłań mego osobistego życia i odmowy Czerwonego Krzyża w Warszawie, musiałam zaniechać. Jednak przez wiele lat myśl o dowiedzenia się, gdzie zginął, nie dawała mi spokoju.

I widzę sen: jestem gdzieś w obcym kraju na bardzo wysokiej górze ze swą zmarłą już w tym czasie matką, a muszę nadmienić, że brat mój był jedynakiem. Matka moja siedzi niżej na skale, a ja jestem wyżej i widzę trumnę, której wieko podnosi się i wychodzi z niej człowiek. Mama tego nie widzi, bo jest jeszcze niżej. Ja natomiast wcale nie jestem przerażona, a patrzę dalej i widzę szeroką przestrzeń nieba, bardzo błękitną i piękną. Postanawiam ponowić poszukiwania i nie piszę do Warszawy, a wprost do Genewy i nie upłynął miesiąc, dostaję list od brata, a następnie wiadomość z Genewy o jego odnalezieniu. W prędkim czasie poleciałam do brata do Holandii.